… Γρηγορόπουλος, Φύσσας και Ζακ είναι οι νεομάρτυρες της αριστερίλας. Τους συνδέει ένα κοινό στοιχείο: η ζωή τους διακόπηκε απότομα. Από τυφλό πυροβολισμό ο ένας, μαχαιρωμένος σε καυγά ο δεύτερος, ενώ για τον τρίτο ακόμα και το ρήμα «σκοτώθηκε» είναι αδόκιμο (σύμφωνα με τους ιατροδικαστές πέθανε από ισχαιμικού τύπου αλλοιώσεις του μυοκαρδίου οι οποίες οφείλονται σε στρες του οργανισμού, που συνδέεται αιτιολογικά με τα τραύματα που προκλήθηκαν κατά τη διάρκεια της ληστείας και μέχρι τη σύλληψή του). Με τον μηχανισμό ηρωοποίησης των δύο τελευταίων έχω ήδη ασχοληθεί (δείτε τα QR codes). Επιτρέψτε μου να ασχοληθώ με τον πρώτο.
Ήταν σωστό που πυροβόλησε ο Κορκονέας;
Όχι. Διότι δεν δεχόταν απειλή τη στιγμή του πυροβολισμού, ανάλογου μεγέθους.
Είναι σωστό να πυροβολούν οι αστυνομικοί;
Βεβαίως, εάν κινδυνεύει η ζωή τους και αφού έχουν εξαντλήσει κάθε άλλο αποτρεπτικό μέσο. Οι υπάρχοντες κανόνες εμπλοκής που για να επιτρέψουν χρήση όπλου προϋποθέτουν να έχει ήδη δεχθεί πυροβολισμό ο αστυνομικός είναι απαράδεκτοι.
Κι αν πυροβολώντας σκοτώσουν;
Στα σοβαρά κράτη οι αστυνομικοί έχουν πάντα κάμερα στο κράνος. Για να μπορούν να δουν οι προϊστάμενοί τους και το κοινό, τι ακριβώς συνέβη. Αν δεν προκλήθηκαν και πυροβόλησαν τιμωρούνται. Αν απειλήθηκε η ζωή τους ή αν ο άλλος δεν υπάκουσε στη διαταγή για έλεγχο και τον πυροβόλησαν στο ψαχνό, δεν γίνεται ούτε καν ΕΔΕ. Πώς μπορεί να ξέρει ο αστυνομικός ποιος οπλοφορεί και αν ξαφνικά θα τραβήξει όπλο και θα ρίξει; Για το δικό σου το καλό, λοιπόν, μένεις ακίνητος, σε ελέγχουν και πας στη δουλειά σου.
Είχε την ανάλογη εκπαίδευση ο Κορκονέας για να χρησιμοποιεί όπλο;
Όχι. Ελάχιστοι Έλληνες αστυνομικοί την έχουν. Η αστυνομία χρειάζεται αναδιάρθρωση εκ βάθρων, με απόταξη όσων δεν πληρούν τα κριτήρια, και εντελώς διαφορετικό ρόλο όσων τα πληρούν. Με ανάλογες αμοιβές. Δεν μπορεί ο γραφιάς να παίρνει τα ίδια με τον μάχιμο, ούτε μπορεί κάποιος να παίζει τη ζωή του κορώνα – γράμματα για 700 ευρώ.
Πυροβόλησε κατευθείαν ο Κορκονέας ή η σφαίρα εξοστρακίστηκε;
Η βαλλιστική εξέταση δείχνει εξωστρακισμό, μάλλον σε τσιμεντένια μπάλα πεζοδρομίου. Αλλά δεν έχει καμία σημασία. Από τη στιγμή που κάποιος πυροβολεί, είτε στο έδαφος είτε στον αέρα, ξέρει ότι μπορεί να σκοτώσει, ακόμα και κατά τύχη.
Εγκωμιάζει η κοινωνία ενέργειες τύπου Κορκονέα;
Όχι. Κανένας δεν του είπε μπράβο. Ολόκληρο το πολιτικό φάσμα εξέφρασε αποτροπιασμό για την ενέργειά του. Δικάστηκε και καταδικάστηκε από τη Δικαιοσύνη – μάλιστα η πρωτόδικη ποινή ήταν ισόβια.
Γιατί τότε κάποιοι επιχαίρουν όταν η αστυνομία δέρνει διαδηλωτές;
Κάθε πολίτης θέλει να υπάρχει στη χώρα τάξη και ασφάλεια. Η τάξη δεν απειλείται από την αστυνομία. Απειλείται από «συντρόφους» του Γρηγορόπουλου, που θεωρούν τα σπασίματα και τα καψίματα (που μπορούν να αποβούν ανθρωποκτόνα, όπως στη Marfin) πολιτική «άποψη». Δυστυχώς η τάξη, όταν διασαλεύεται, επιβάλλεται με τη βία. Όχι με το «σεις» και με το «σας». Η αστυνομία, λοιπόν, δεν «δέρνει», επειδή ξύπνησαν οι αστυνομικοί ένα πρωί και είπαν «Με τι να περάσουμε σήμερα τη μέρα μας; Δεν πάμε να δείρουμε μερικούς;». Χρησιμοποιεί βία, για να καταστείλει παράνομες βίαιες πράξεις. Πληρώνεται από τους πολίτες για να κάνει αυτή τη δουλειά. Και όλοι οι πολίτες ικανοποιούνται όταν την κάνει. Δεν χαίρονται που κάποιοι, πιθανόν νέοι, υφίστανται βία. Χαίρονται που δεν θα υποστούν οι ίδιοι βία, που δεν θα δουν για μια ακόμη φορά τα μαγαζιά, τα σπίτια και τα αυτοκίνητά τους να λεηλατούνται και να καίγονται. Όλοι οι πολίτες χαίρονται. Εκτός από τους «ομοϊδεάτες» του Γρηγορόπουλου και τους πολιτικούς πάτρωνές τους.
Ποιες ήταν οι ιδέες του Γρηγορόπουλου;
Δεν ζει για να μας απαντήσει.
Μάλλον δεν ήξερε ούτε κι ο ίδιος. Αν θεωρήσουμε τον κολλητό του, Ρωμανό, ως την πιο έγκυρη πηγή πληροφόρησης, βλέπουμε ότι όλη η αναρχική παρέα ήταν 16άρηδες με μυαλό 6χρονου (το οποίο ο Ρωμανός διατηρεί ακόμα).
Το «Ρέκβιεμ» που έγραψε ο… φοιτητής διοίκησης επιχειρήσεων είναι ένα αξιοθρήνητο και ταυτόχρονα κωμικό ανορθόγραφο κείμενο ανθρώπου με εμφανές πρόβλημα αντιληπτικής ικανότητας, που το μόνο που αποκαλύπτει είναι η έλλειψη διαπαιδαγώγησης, στην οικογένεια και στο σχολείο.
Πάντως ο «κολλητός» δίνει στεγνά τον Γρηγορόπουλο (εδώ) αναφέροντας πως έκαναν πολλές κοπάνες από το σχολείο για να αλητεύουν σε πάρκα και πλατείες σχεδιάζοντας τη… «διαρκή αναρχική εξέγερση» (το σχολείο ενημέρωνε τους γονείς για τις απουσίες τους;), ότι είχαν ήδη 2 χρόνια σύγκρουσης με τους «μπάτσους» που είναι «διπρόσωπα σκουλήκια», «σιχαμένη φάρα», ότι κατέβαιναν σχεδόν κάθε μέρα στα Εξάρχεια (οι γονείς τους είχαν, προφανώς, άλλα θέματα να ασχοληθούν) κι ότι την μοιραία μέρα πέταξαν πέτρες και άλλα «μικροαντικείμενα» στο περιπολικό των Κορκονέα & Σαραλιώτη.
Όταν οι δύο ειδικοί φρουροί πήγαν πεζή προς το μέρος τους, ο Γρηγορόπουλος βγήκε μπροστά και τους πέταξε μπουκάλια από τις μπύρες που πίνανε, αγορασμένες με το χαρτζιλίκι της μαμάς.
Πάντως ο Ρωμανός δικαιώνει τον… Κορκονέα καθώς περιγράφει την ιδανική κοινωνία που σχεδίαζε με τους φίλους του:
«Πιστεύω στην επαναστατική αυτοδικία και στην προσπάθεια του κάθε ανθρώπου να λύνει μόνος του τους λογαριασμούς του μακριά από την διαμεσολάβηση των μπάτσων, των δικαστών, των νόμων, των φυλακών, της επιστημονικά μελετημένης καταστολής, της τεχνοκρατικής ασχήμιας που λερώνει την ομορφιά των άγριων ενστίκτων και της ελεύθερης βούλησης.
Κατά συνέπεια για μένα στους μπάτσους-δολοφόνους αξίζει μια χαοτική πιθανότητα μιας προοπτικής να παρθεί εκδίκηση για όλες τις χαμένες ψυχές που αναζητούν την δική τους βίαιη λύτρωση. Αυτό είναι το μόνο δίκαιο στο δικό μου σύστημα αξιών.»
Έτσι λοιπόν και ο Κορκονέας με τα… όμορφα, άγρια ένστικτα, έλυσε μόνος του τους λογαριασμούς του.
Ή μήπως αυτό το δικαίωμα το έχουν μόνο οι αναρχικοί του Παλαιού Ψυχικού;
Και συνεχίζει ο επαναστάτης της ορδής με τα λεφτά του μπαμπά, δείχνοντας το πόσο σωφρονίστηκε από το σύστημά μας:
«Θεωρούμε όμως φυσιολογικό να επιτεθούμε με κάθε διαθέσιμο μέσο στα αφεντικά, στους κρατικούς αξιωματούχους, στους τραπεζίτες, σε όσους κατέχουν θέσεις πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, σε όσους προστατεύουν με τα όπλα την δολοφονική κοινωνική ειρήνη, στους εκπροσώπους της δικαιοσύνης, στα στελέχη των πολυεθνικών εταιριών, σε όλα τα πρόσωπα και τις υποδομές που συντηρούν και αναπαράγουν ένα σύστημα που ευθύνεται για όλη την ασχήμια που υπάρχει σε αυτόν τον πλανήτη.»
Κατανόηση του κόσμου, επιπέδου Ντίσνεϋ. Κάτι σαν σύγκρουση του Μίκυ με τον Μπλακ Πητ.
Και για φινάλε του καρτούν, ο θρίαμβος των καλών έτσι όπως τον ζωγραφίζει ο Ρωμανός, με το κλασικό αναρχομαρξιστικό πλάνο:
«η διαρκής αναρχική εξέγερση θα συνεχίσει να πολιορκεί την κυριαρχία μέχρι ο τελευταίος εξουσιαστής να κρεμαστεί από τα έντερα του τελευταίου γραφειοκράτη».
Όμορφος κόσμος ηθικός, αναρχικά πλασμένος.
Βέβαια, δεν χρειάζεσαι σπουδές ψυχολόγου για να διαβάσεις πίσω από αυτές τις παραληρηματικές ασυναρτησίες μια κραυγή απελπισίας:
«Μπαμπά, μαμά, δείξτε μου λίγη προσοχή, δώστε μου λίγη σημασία!»
Όμως είναι πια αργά. Πώς θα εξελισσόταν ο Γρηγορόπουλος; Ποιος να ξέρει; Μπορεί μεγαλώνοντας να ωρίμαζε και να άλλαζε και συμπεριφορά και ιδέες.
Εδώ, από στελέχη του ΚΚΕ, άλλοι έγιναν υπουργοί της ΝΔ. Δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Τι ξέρουμε; Το αποτύπωμα που πρόφτασε να αφήσει στη σύντομη ζωή του: ένα παιδί ευκατάστατης αλλά διαλυμένης οικογένειας, χαμένο στο πουθενά, ανερμάτιστο, χωρίς μπούσουλα, χωρίς στόχους, που προσπαθούσε να ξορκίσει τη βαρεμάρα του, κάνοντας επαναστατική γυμναστική στα Εξάρχεια.
… Καιρός όμως να τελειώνουμε με αυτό το θλιβερό ετήσιο σόου …
Χρειάζεται καιρός για να αντιληφθεί ο πολίτης ότι έχει πέσει θύμα ενός τεράστιου και πολυπλόκαμου μηχανισμού προπαγάνδας που έχει στήσει η βιομηχανία απάτης και εγκλημάτων που ονομάζεται αριστερά.
Αρχίζει όμως και το συνειδητοποιεί.
Είναι θέμα χρόνου να καταρρεύσει και το ελληνικό παράρτημα της σοβιετίας, όπως η μητρική εταιρεία.
Μαζί με τους «ήρωές» του.
