Η επιστολή παραίτησης του αναπληρωτή καθηγητή
Τρομερή εντύπωση προκάλεσε η επιστολή παραίτησης του αναπληρωτή καθηγητή ΕΠΑΛ Αργοστολίου που κοινοποιήθηκε στα social media και κατόπιν στον τύπο.
Ο καθηγητής αναγκάστηκε σε παραίτηση λόγω αδυναμίας να αντιμετωπίσει την παραβατικότητα των μαθητών και προκειμένου να διασφαλίσει την σωματική και ψυχική του ακεραιότητα η οποία απειλούνταν επειδή απλά ήθελε να κάνει το μάθημά του.
Στην επιστολή του περιγράφει διεξοδικά τις δράση και την συμπεριφορά των μαθητών, της κοινότητας, των καθηγητών και του Διευθυντή του ΕΠΑΛ αναλύει τις «χρόνιες παθογένειες του εκπαιδευτικού μας συστήματος, στο κενό γράμμα της αξιολόγησης, στη στρέβλωση της έννοιας της συμπερίληψης κα»
Μιλά για την απόλυτη κυριαρχία των μαθητών οι οποίοι καπνίζουν, περιφέρονται στο κτίριο και στις αίθουσες όποτε θέλουν, ανοιγοκλείνουν πόρτες, ουρλιάζουν δυνατά, οδηγούν αν και ανήλικοι, ΙΧ τα οποία παρκάρουν στις θέσεις των καθηγητών, ασχολούνται μόνιμα με τα κινητά τους και ανεβάζουν βίντεο στα γνωστά δίκτυα, ακόμα και εν ώρα μαθήματος, βάζουν δυνατά trap μουσική, οργανώνουν ακτιβιστικές επιθετικές εξορμήσεις σε άλλα τμήματα, «Ούτε λίγο ούτε πολύ θυμίζει περισσότερο σχολική δομή υπό μόνιμη μαθητική κατάληψη»
«Από την πρώτη μέρα οι μαθητές σου ξεκαθαρίζουν ποιος κάνει κουμάντο εκεί μέσα και ποιά είναι τα δικά σου καθήκοντα και υποχρεώσεις αν θέλεις να επιβιώσεις στο βασίλειο τους».
Δεν υπάρχει κανένας σεβασμός ούτε στον Λυκειάρχη, ούτε στους γονείς, ενώ οποιαδήποτε αντίδραση ή τιμωρία πυροδοτεί σειρά επεισοδίων, που μπορεί να καταλήξουν σε απειλές ή και κανονικές επιθέσεις, προκλήσεις στις οποίες αν αντιδράσει ο καθηγητής το πιθανότερο είναι να περάσει ο ίδιος από πειθαρχικό αφού το βίντεο που οι μαθητές θα δημοσιοποιήσουν και οι μαρτυρίες θα είναι εις βάρος του,
«Τους εξήγησα πως εγώ εργάζομαι και πληρώνομαι για αυτό. Μου είπαν πως και να μη τους κάνω μάθημα πάλι θα πληρωθώ».
Ο καθηγητής αφού περιέγραψε τα δεδομένα στην Δευτεροβάθμια Διεύθυνση, απευθύνθηκε στον Διευθυντή των εκπαιδευτικών θεμάτων, ο οποίος ήταν γνώστης της κατάστασης στα ΕΠΑΛ και του πρότεινε να προσαρμοστεί, δηλαδή «να κάνω πως δε βλέπω, δεν ακούω, δε νιώθω, να μη κάνω μάθημα εννοείται, και τελικά να τους βάλω όλους 12 για να μην έχω άλλα»
Στο επόμενο μάθημα οι μαθητές ήταν ξεκάθαροι: «εδώ μάθημα δε κάνεις. Δε κάνει κανείς. Θα μας βάλεις όλους ένα 12 όπως όλοι και άντε..», «όχι 12 ρε 16», «20 να μας βάλει», «λοιπόν όταν είμαστε ήσυχοι θα μας βάζεις 16 και όταν δε θα είμαστε θα μας βάζεις 12 εντάξει; Εντάξει ρε;».
Σε περίπτωση που δεν συμμορφώνονταν υπήρχε σαφής απειλή καταστροφής της περιουσίας του και ξυλοδαρμού.
«Το μάθημα όχι μόνο δεν έγινε αλλά αντί αυτού πραγματοποιήθηκε ένας 45λεπτος διαρκής εκφοβισμός»
Όπως αναφέρει ο καθηγητής, «οι εκφοβισμοί, η ταπείνωση και ο εξευτελισμός είναι καθημερινότητα για όλους τους εκπαιδευτικούς. Όρια δεν υπάρχουν και μάθημα δε γίνεται ποτέ σε συγκεκριμένα τμήματα.
Το ότι είναι μια συνήθης κατάσταση δε σημαίνει πως είναι μια φυσιολογική κατάσταση και σίγουρα δεν μπορεί να είναι αποδεκτή.
Οι ανήλικοι αυτοί μαθαίνουν πως μπορούν να κάνουν ότι θέλουν με τη μέθοδο του ομαδικού «συμμοριτικού» τσαμπουκά. Παρακάμπτουν όρια και επιβάλουν κανόνες.
Δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον το οποίο τελικά, μη μπορώντας να τις χαλιναγωγήσει τους περνάει το λάθος μήνυμα, λειτουργώντας έτσι ως φυτώριο παραβατικότητας και αλλοτρίωσης. Ο τρόπος με τον οποίο καλλιεργείται ο φασισμός στα σχολεία είναι κυρίως μέσα από την ανοχή στον εκφοβισμό.
Οι μαθητές εν αντιθέσει με την εκπαιδευτική κοινότητα, επιδεικνύουν ουσιαστική αλληλεγγύη μεταξύ τους.
Έχουν άφθονο χρόνο και μειωμένους ηθικούς φραγμούς που τους καθιστούν, τουλάχιστον μερικούς από αυτούς, αδίστακτους και άρα αποτελεσματικότατους. Κυρίως όμως ότι κάνουν γίνεται με την ανοχή του νόμου και της κοινωνίας και αυτό το ξέρουν πολύ καλά.
Οι εκπαιδευτικοί αν και θεωρητικά δρουν σε ένα πλαίσιο ως δημόσιοι λειτουργοί, στη πράξη, στα δύσκολα, είναι εντελώς μόνοι. Ποιος θα σε αποζημιώσει για τα σχισμένα σου λάστιχα ή το καμένο σου αυτοκίνητο; Για τα τραύματα σου από τις αυτοσχέδιες «βόμβες» με αλουμινόχαρτο και υδροχλωρικό οξύ; Αν σε συκοφαντήσουν; Αν σου ετοιμάσουν κάποια «κατάσταση» εξωθώντας σε, σε μη αποδεκτή κοινωνικά αντίδραση ενώ σε βιντεοσκοπούν, αν στη «στήσουν» με λίγα λόγια; Που θα βρεις το δίκιο σου;
Ιδιαίτερα αν είσαι αναπληρωτής είσαι παντελώς ακάλυπτος. Ποιο εύκολα διώχνεται αναπληρωτής από τη δουλειά του (και μάλιστα για πάντα) σε περίπτωση που «στραβοπατήσει» παρά αδέσποτο σκυλί από ταβέρνα.
Εκτός αυτών, υπάρχουν κάποιες νομοθεσίες που απλά δένουν πιο σφικτά τα χέρια των εκπαιδευτικών:
- Έχουν μειωθεί οι μέρες αποβολής που μπορούν να δοθούν σε μέγιστο.
- Στην αποβολή ο μαθητής έρχεται στο σχολείο αλλά με απουσίες.
- Δε μπορεί να διωχθεί μαθητής από το σχολείο παρά μόνον να αλλάξει περιβάλλον.
Στη μαθητική κοινωνία και στις ηλικίες αυτές, λειτουργεί ο «νόμος του ανεγκέφαλου». Γίνεσαι πρότυπο.
Παράγεις δηλαδή αντίγραφα σου και καταστρέφεις κι άλλους. Θα πρέπει να υπάρχουν ειδικές δομές για τέτοιους ανήλικους. Θα πρέπει κάποτε να το συνειδητοποιήσουμε αυτό, και να σταματήσουμε τη χυδαία μετατροπή τους σε «παιδικούς σταθμούς παραβατικών».
Η συμπεριληπτική εκπαίδευση, όπως τονίζει ο ίδιος, λειτουργεί ως «μια τραγική στρέβλωση της έννοιας της συμπερίληψης που τελικά υπονομεύει το εκπαιδευτικό μας Σύστημα» διότι δεν λειτουργεί στα ΕΠΑΛ ούτε τμήμα ένταξης, ούτε υπάρχει παράλληλη στήριξη. Τα παιδιά μεταναστών από φτωχές κυρίως οικογένειες ενσωματώνονται εύκολα στον κανόνα «κάνω ότι θέλω».
Αναφέρεται στα «έξυπνα τηλέφωνα» ως μια «ασύμμετρη και ποιοτικά πολύαναβαθμισμένη απειλή. Ουσιαστικά η διαπαιδαγώγηση ξεφεύγει από τα χέρια των εκπαιδευτικών και της οικογένειας και μετατοπίζεται σε άγνωστους, μακρινούς και συχνά απόκοσμους «influencers», trapper, ακροδεξιές οργανώσεις, παιδεραστές, ή απλά «τσόκαρα» κάθε είδους.
Τα έξυπνα κινητά δεν είναι συσκευές για ανήλικους»
Και καταλήγει
«Σήμερα, οι εκπαιδευτικοί κανόνες μπορούν να λειτουργήσουν στο βαθμό που λειτουργεί το μαθητικό φιλότιμο. Η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών έχει. Δεν έχουν όμως όλοι. Απέναντι σε μαθητές χωρίς φιλότιμο χωρίς στοιχειώδη κοινωνικό πολιτισμό, το υπάρχον πλαίσιο είναι σχεδόν ανήμπορο. Την αδυναμία αυτή, έχουν ανακαλύψει και εκμεταλλεύονται συνειδητά οι πλέον παραβατικοί, βασανίζοντας εκπαιδευτικούς, εμποδίζοντας άλλους μαθητές από τη μαθησιακή διδασκαλία και καταργώντας ουσιαστικά το σχολείο επιβάλλοντας τη δική τους κυριαρχία.
Έτσι όπως είναι διαρθρωμένο και εκφυλισμένο το εκπαιδευτικό μας σύστημα, οι εκπαιδευτικοί των ΕΠΑΛ είναι ουσιαστικά οι αποδέκτες μιας αθροιστικής διαχρονικής παραμέλησης. Οι παραβατικοί αυτοί μαθητές, που δεν είναι απαραίτητα από «χαμηλά οικονομικά κοινωνικά στρώματα», είναι «προϊόντα» παραμέλησης από τις οικογένειες τους, αλλά και τους εκπαιδευτικούς των προηγούμενων ετών, και γενικότερα από το σύστημα εκπαίδευσης μιας και στα σχολεία κυριαρχεί η λογική «φύγε κακό από πάνω μου και…. πήγαινε στον επόμενο».
Ως αποτέλεσμα, υπάρχουν παιδιά που με τα βίας κάνουν ανάγνωση συλλαβίζουν χωρίς να είναι δυσλεκτικά κι όμως φθάνουν σε Λυκειακό επίπεδο. Υπάρχουν μαθητές λυκείου με γνώσεις και δεξιότητες 3ης δημοτικού.
Στα Ελληνικά σχολεία είναι πρακτικά πάρα πολύ δύσκολο να μείνεις στην ίδια τάξη. Τριάρια στις εξετάσεις γίνονται δεκατριάρια στον έλεγχο. Απουσίες σβήνονται, σοβαρά γνωστικά και μαθησιακά ελλείμματα παραβλέπονται. Το να χάσεις χρονιά θεωρείται τιμωρία, κάτι ίσως ακόμα και αντιπαιδαγωγικό. Τιμωρία όμως είναι να έχεις περάσεις άδικα σε μια τάξη και να μη καταλαβαίνεις τίποτα. Τα Ελληνικά σχολεία έχουν εκφυλιστεί εν πολλοίς σε μια καθαρά διεκπεραιωτική διαδικασία».
