Οι εκλογές του Σωματείου των Ηθοποιών το Νοέμβριο του 1944, αμέσως μετά την Απελευθέρωση, εκλέγουν την δεξιά παράταξη: Δημήτρης Χόρν, Άννα Καλουτά, Νίκος Δενδραμής, Ρένα Βλαχοπούλου, Ορέστης Μακρής, Βασίλης Αυλωνίτης, Σπύρος Μουσούρης, κ.α. Στον αντίποδα, βέβαια, οι αριστεροί : Αιμίλιος Βεάκης, Μάνος Κατράκης, Τίτος Βανδής, Δήμος Σταρένιος, Δημήτρης Μυράτ, Αλέξης Δαμιανός, Ζώρζ Σαρρή, Νίκος Τζόγιας, κ.α. Όμως, αρχίζουν οι διαγραφές ηθοποιών από τον σύλλογο.
Στις 23 Νοεμβρίου δημοσιεύουν μια λίστα με τίτλο “Οι προδόται ηθοποιοί” και όσοι θεωρούνται “προδόται”, δικάζονται συνοπτικά για να αποβληθούν. Μία πρόγευση λαϊκού δικαστηρίου αποτέλεσε η «δίκη» του Σωματείου των Ηθοποιών στο θέατρο Διονύσια στις 24 Νοεμβρίου 1944. «Θάνατος στην πουτάνα!», ακουγόταν από πολλά στόματα και η Ελένη Παπαδάκη διαγράφηκε από το Σωματείο. Σε επιστολή που έστειλε ωστόσο, προς τη συνέλευση, μια και η ίδια δεν παρέστη για να απολογηθεί, διαβάζουμε μεταξύ άλλων: «Κατά πόσον η όλη στάσις μου κατά το διάστημα της κατοχής υπήρξεν «αντεθνική, αντισυναδελφική, εγωϊστική και απρεπής», δύνανται καλλίτερον από εμέ να διαφωτίσουν την Συνέλευσιν πολλοί εκλεκτοί συνάδελφοι, οι οποίοι, ασφαλώς θα παρίστανται εις αυτήν, αλλά και πολλοί επίσης διακεκριμένοι συνάδελφοι μη προς εμέ φιλικά διακείμενοι, θα ευρεθούν έστω και κατ ιδίαν σκεπτόμενοι ότι εις πολλάς περιπτώσεις η στάσις μου υπήρξε κάθε άλλο παρά αντισυναδελφική ή εγωϊστική…».
Πράγματι, η «πριγκίπισσα της μοναξιάς», κατά τη διάρκεια της Κατοχής λόγω των διασυνδέσεών της, είχε καταφέρει να σώσει πολύ κόσμο ανεξαρτήτως ιδεολογίας, μεταξύ των οποίων τον γιό του γνωστού βιβλιοπώλη Ελευθερουδάκη και τον γιατρό Γιώργο Μουστρούφα, κατοπινό στέλεχος του Υπουργείου Υγείας υπό τον Πέτρο Κόκκαλη στην Κυβέρνηση του Βουνού. Όμως όλα αυτά είχαν ξεχαστεί τόσο γρήγορα…
Λέει ο Μάνος Ελευθερίου: “Η Ελένη Παπαδάκη δεν έκανε τίποτε για να σωθεί. Αυτό ήταν το μυστήριο”…
“Αυτό ήταν το μεγάλο της λάθος”
Γράφει ο Δημήτρης Μυράτ:
«Της είπα τα νέα: Πήγαινε κάπου να κρυφτείς, φοβάμαι μη σε βρει κακό. Έγινε θηρίο ανήμερο. Πρώτη φορά την είδα έτσι στα τόσα χρόνια της στενής μας φιλίας. “Είσαι και συ από κείνους που με λένε δωσίλογη!”, φώναξε με την κρυστάλλινη φωνή της, που δεν έχανε την μαγεία της ακόμα κι όταν ήταν οργισμένη.
Δεν τόλμησα να της αντιμιλήσω. Λίγες μέρες πριν, στο Θέατρο Διονύσια, της Πλατείας Συντάγματος είχε οργανωθεί από το Σωματείο των ηθοποιών μια γενική συνέλευση με σκοπό την δίκη των δωσίλογων ηθοποιών….Όλη η γεμάτη ευθύτητα ζωή της Ελένης, κορυφώθηκε με την τελευταία αυτή στάση της, την εποχή του φόβου και της τρομοκρατίας. Με ήσυχη τη συνείδηση παρέμεινε στα Πατήσια, ενώ πολύς κόσμος από την ΕΑΜοκρατούμενη ζώνη δραπέτευσε προς το Κολωνάκι. Πολλοί διερωτήθηκαν αργότερα, πώς και γιατί δεν διέφυγε κι εκείνη, και το θεώρησαν απρονοησία και κακή εκτίμηση της κατάστασης, ενώ για την Ελένη ήταν μια πράξη συνέπειας προς όλη τη ζωή της. Το πόσο διέφερε η Ελένη από τους άλλους το απέδειξε το γεγονός ότι δεν ζήτησε να διαφύγει ή να κρυφτεί….» Τελικά δολοφονήθηκε από την ΟΠΛΑ, τα Ες-Ες του ΕΑΜ, την 22η Δεκεμβρίου του 1944 στο Γαλάτσι. Δύο σφαίρες στον αυχένα. Χαριστικά υπό μία διεστραμμένη έννοια, γιατί συνήθως αυτές τις εκτελέσεις τις κάνανε με τσεκούρι για να μην ακούγονται πυροβολισμοί και να μην ξοδεύονται σφαίρες. Η οικογένεια κι οι φίλοι της την έψαχναν μάταια. Τη βρήκαν ένα μήνα μετά στα διυλιστήρια της Ούλεν σε κατάσταση αποσύνθεσης.
Στη Wikipedia που διαχειρίζονται κομματικά φερέφωνα και προωθούν την κόκκινη προπαγάνδα, τονίζεται η σχέση της με τον δωσίλογο Πρωθυπουργό Ράλλη, οι ενέργειές της κατά των ηθοποιών και η εκτέλεση εργαζόμενης του Εθνικού Θεάτρου που φημολογήθηκε ότι οφείλεται στην Ελένη Παπαδάκη.
Αν θέλετε να μάθετε την αλήθεια διαβάστε τη βιογραφία της «Ελένη Παπαδάκη – Μια φωτεινή θεατρική πορεία με απροσδόκητο τέλος» του Πολύβιου Μαρσάν, ή το «Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές» του Μάνου Ελευθερίου που βασίζονται σε ντοκουμέντα και τεκμηριωμένα ιστορικά γεγονότα. Ας σταματήσουμε να τη σκοτώνουμε, θάβοντας την στη λήθη. Είναι ιεροσυλία.
