Στη Γαλλία, μετά το Μάη του 68, κυριαρχούσε το σλόγκαν «απαγορεύονται οι απαγορεύσεις».
Οι «προοδευτικοί» κύκλοι, στην προσπάθειά τους να παρουσιάσουν την ηθική ως αποτέλεσμα κοινωνικού καταναγκασμού, υιοθέτησαν κάθε σεξουαλική διαστροφή ως έκφραση απελευθερωμένης σκέψης, απέναντι στη «μικροαστική συμβατικότητα». Η παιδεραστία, η αιμομιξία, η κτηνοβασία βρήκαν τους θεωρητικούς τους: αριστερούς «διανοούμενους» και «καλλιτέχνες» οι οποίοι με όχημα τον αριστερό Τύπο προωθούσαν την σεξουαλική απελευθέρωση! Εκδότης της Libération, που κυκλοφόρησε το πρώτο της φύλλο τον Φεβρουάριο του 1973, ήταν ο εμβληματικός φιλόσοφος της αριστεράς Ζαν Πωλ Σαρτρ (Jean-Paul Sartre).
Ο Σαρτρ, η Σιμόν ντε Μποβουάρ, ο Μισέλ Φουκώ, ο Ζακ Ντεριντά, ο Λουί Αραγκόν, ο Ρολάν Μπάρτ, ο Γκυ Οκενγκέμ, ο Ρενέ Σερέρ, ο Ζακ Λανγκ (Υπουργός Πολιτισμού του Μιτεράν και στενός φίλος της Μελίνας) ο Μπερνάρ Κουσνέρ (των Γιατρών χωρίς Σύνορα), o Γκαμπριέλ Ματζνέφ ήταν ανάμεσα στις 69 «προοδευτικές» προσωπικότητες που συνυπέγραψαν μια ανοιχτή επιστολή την παραμονή της δίκης τριών Γάλλων (Bernard Dejager, Jean-Claude Gallien, Jean Burckardt) ηλικίας 39 έως 45 ετών, που έκαναν όργια με αγόρια και κορίτσια 12 και 13 ετών. Στην επιστολή, που δημοσίευσε αρχικά η Le Monde και αναδημοσίευσε η Libération, οι υπογράφοντες ισχυριζόντουσαν ότι δεν έπρεπε να χαρακτηρισθούν οι πράξεις των τριών ως έγκλημα, διότι υπήρξε… συναίνεση. Η επιστολή είχε αποτέλεσμα: οι τρεις παιδόφιλοι καταδικάστηκαν σε ποινή πέντε ετών με αναστολή και αφέθηκαν ελεύθεροι.
Το είδος της σχέσης που μπορεί να αναπτύξει ένας 50 χρονος με μία 14χρονη περιέγραψε αναλυτικά η διευθύντρια των Éditions Julliard, Βανέσα Σπρινγκορά, 49 ετών σήμερα, στο βιβλίο της, με τον εύγλωττο τίτλο «Le Consentement» (Η συναίνεση) που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2020. Αφορά τη «σχέση» της με τον Γκαμπριέλ Ματζνέφ (μέλος της παρέας των «διανοουμένων» του προέδρου Μιτεράν, όταν ήταν έφηβη, και το πώς η ιστορία αυτή σημάδεψε τη ζωή της, προκαλώντας της συχνά καταθλιπτικά επεισόδια.
Άλλο ένα βιβλίο κυκλοφόρησε το 2021. «The Familia Grande» της Camille Couchner. Ο Μπερνάρ Κουσνέρ, μαθαίνει από την αφήγηση της κόρης του και μετά από 30 χρόνια, ότι τον γιο του, όταν ήταν 13 χρονών, τον βίαζε ο πατριός του, ο διάσημος πολιτικός αναλυτής, συνταγματολόγος και πρώην ευρωβουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος, Ολιβιέ Ντιαμέλ (Olivier Duhamel), πρόεδρος του Εθνικού Ιδρύματος Πολιτικών Επιστημών. Ο Ντιαμέλ παραδέχθηκε την κατηγορία, παραιτήθηκε από όλα τα δημόσια αξιώματά του, αλλά δεν οδηγήθηκε στη Δικαιοσύνη διότι η υπόθεση έχει παραγραφεί.
Ο Ντυγκέ, καταδικάστηκε σε 6 χρόνια φυλάκιση τον Νοέμβριο του 1981. Έναν χρόνο μετά, ήταν πάλι ελεύθερος. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ξαναδικάζεται στο Παρίσι σε δύο μήνες φυλάκιση και πρόστιμο 10.000 φράγκων για παιδοφιλικές φωτογραφίες. Μετακομίζει σε προάστιο του Μπορντό και ψαρεύει παιδιά σε οικογένειες μεταναστών, κάποια από τα οποία είναι μικρότερα από 10 ετών. Ξαναμπαίνει στη φυλακή το 1988 και βγαίνει το 1994. Συλλαμβάνεται ξανά το 2001, ως μέλος διεθνούς κυκλώματος, μετά από την ανακάλυψη από την Ολλανδική Αστυνομία ενός ηλεκτρονικού αρχείου με 8.500 παιδοφιλικά θέματα. Το 2002 καταδικάζεται σε φυλάκιση 30 ετών.
Η παιδοφιλία δεν είναι πια το αγαπημένο βίτσιο της αριστεράς, τουλάχιστον φανερά. Έχει αλλάξει η μόδα. Πλέον, προωθείται, από πολύ πιο ευρύ μέτωπο, η LGBTQ plus ατζέντα, η woke culture, τ@ μαθητ@ και τ@ φοιτητ@, ο γονέας 1 και ο γονέας 2 (ενδεχομένως και 3, 4, 5…), και το «δικαίωμα» των παιδιών να αλλάζουν φύλο στα 14. Η αριστερά πλέον προσπαθεί να κατασκευάσει ένα καινούργιο πεδίο αντιπαράθεσης, για να ψαρεύει οπαδ@, παιδιά και εφηβάκια, και να τα κακοποιεί διανοητικά, εκμεταλλευόμενη την ηλικία της ανωριμότητας, του πειραματισμού και της αμφισβήτη σης. Είναι κι αυτή μια μορφή παιδοφιλίας.
Αποσπάσματα από το άρθρο του Θάνου Τζήμερου «Παιδεραστές, με… ηθικό πλεονέκτημα» 27/10/2022, thepresident.gr
