Στην τυπική μικροοικονομική θεωρία, η ισορροπία στις ανταγωνιστικές αγορές εργασίας είναι όπου το οριακό προϊόν εσόδων της εργασίας ισούται με το μισθό. Σε οικονομίες όπου ο δέκατος τρίτος μισθός είναι υποχρεωτικός, οι μισθοί είναι αρχικά χαμηλοί. Ένας πρόσθετος μισθός ανά έτος θεωρείται ως όφελος καθαρού εισοδήματος για τον αποδέκτη του. Στην πραγματικότητα, το οριακό προϊόν της εργασίας είναι χαμηλό, και έτσι δικαιολογεί το χαμηλό μισθό. Οι οικονομίες, στις οποίες το οριακό προϊόν της εργασίας είναι υψηλό, δεν έχουν δέκατο τρίτο μισθό.
Είναι τεμπέλης ο Έλληνας εργάτης; Όχι.
Η αριστερή νοοτροπία σαμποτάρει τα επίπεδα εισοδήματος καθιστώντας επιθυμητή μια πρόσθετη μηνιαία πληρωμή. Η παραγωγικότητα της εργασίας αυξάνεται όταν το παραγωγικό κεφάλαιο με το οποίο ένας εργάτης εκτελεί την εργασία του/της ανεβαίνει. Το χρηματοοικονομικό κεφάλαιο εξισώνεται με το παραγωγικό οικονομικό κεφάλαιο, καθώς ο επιχειρηματίας έχει πρόσβαση στο ένα για να χρηματοδοτήσει την απόκτηση του άλλου. Απογοητεύοντας τον Έλληνα επιχειρηματία στη συγκέντρωση κεφαλαίων για να άρει το οριακό προϊόν εργασίας και να δικαιολογήσει υψηλότερους μισθούς, η αριστερή προπαγάνδα μειώνει το εισόδημα του πληθυσμού που υποτίθεται ότι εξυπηρετεί. Η κυβέρνηση κοροϊδεύει τους εργαζόμενους δίνοντας ουσιαστικά περιττούς επιπλέον μισθούς.
Σε μια ελεύθερη οικονομία ο συντελεστής παραγωγής «γη» κερδίζει ενοίκιο, η «εργασία» κερδίζει μισθούς, το «κεφάλαιο» κερδίζει τόκους και η δημιουργία παραγωγικής ικανότητας, δηλαδή η επιχειρηματικότητα, κερδίζει κανονικό κέρδος. Τα μη φυσιολογικά κέρδη λειτουργούν ως κίνητρο για είσοδο σε μια ελεύθερη αγορά, ωθώντας προς τα κάτω την ποσότητα, σε ισορροπία προσαρμοσμένη στον κίνδυνο. Αυτή η ποσότητα καθορίζει τη ζήτηση και την πληρωμή πόρων, όπως η εργασία.
Ένας επιπλέον μηνιαίος μισθός είναι μια άλλη στρέβλωση της αγοράς από την κυβέρνηση, σε οικονομίες όπου η δαιμονοποίηση του κινήτρου κέρδους υποτίθεται ότι δικαιολογεί την παρέμβαση μειώνοντας την παραγωγικότητα της εργασίας και μειώνοντας αρχικά τα μηνιαία εισοδήματα. Τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης δείχνουν ότι ο ελληνικός πληθυσμός δεν μπορούσε να συλλάβει, πόσο μάλλον να αντιδράσει στην επιβραδυντική επίδραση στο δικό του εισόδημα, που προκαλείται από την «κομμουνιστική χίμαιρα» του 13ου και 14ου μισθού.
Ως «δέκατος τρίτος μισθός» ορίζεται η επιπλέον πληρωμή που δίνεται στους εργαζόμενους μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου. Ορισμένες χώρες στην Ευρώπη και την Αφρική απαιτούν από τους εργοδότες να πληρώνουν μπόνους 13ου και 14ου μήνα — παραδείγματα περιλαμβάνουν την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ελλάδα. Σε πολλές άλλες χώρες, ένα πρόσθετο μπόνους είναι σύνηθες ή καθορίζεται από βιομηχανικούς ομίλους, αλλά δεν είναι νομικά δεσμευτικό. Στην Ελλάδα, ένας επιπλέον μήνας καταβάλλεται το Δεκέμβριο και οι εργαζόμενοι λαμβάνουν μισθό μισού μήνα το Πάσχα και άλλον μισό μήνα στις διακοπές. Συνήθως, ένας επιπλέον μήνας αμοιβής επιβάλλεται με συλλογική σύμβαση.
Σε αντίθεση με τα συντάγματα πολλών χωρών, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν εγγυώνται το δικαίωμα στην απασχόληση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ακολουθούν μια ιδιόμορφα καθοδηγούμενη από την αγορά και μοναδικά αμερικανική επανάληψη του κανόνα απασχόλησης κατά βούληση του κοινού δικαίου. Είτε ο εργοδότης είτε ο εργαζόμενος θα μπορούσαν να διακόψουν τη σχέση εργασίας για οποιονδήποτε λόγο ή χωρίς λόγο, γενικά. Ωστόσο, παρά την έλλειψη κοινωνικού συμβολαίου, το αμερικανικό κατά κεφαλήν εισόδημα 63.416 δολαρίων κατέλαβε την έβδομη θέση στον κόσμο το 2021.
Συγκριτικά, τα 28.748 δολάρια της Ελλάδας κατέλαβαν την 52η θέση1. Περαιτέρω ανάλυση ενός δείγματος εισοδήματος ανά κεφάλαιο πενήντα χωρών και οι πληρωμές εκτός μισθού τους δείχνει ότι η νομική επιβολή του 13ου μισθού συμπιέζει το μέσο εθνικό εισόδημα του δείγματος των 47.644,42 $ κατά 29.765,26 $ σε 17.879,16 $, συγκρίσιμο με αυτό της Κομμουνιστικής Δημοκρατίας της Κίνας. Εννοιολογικά, το κατά κεφαλήν εισόδημα της Ελλάδας θα μπορούσε να είχε αυξηθεί στα 58.513,26 δολάρια, εάν δεν είχαν εφαρμοστεί τα αντικίνητρα παραγωγικότητας της εργασίας που συνδέονται με τους επιπλέον μηνιαίους μισθούς2.
Η συγκέντρωση του οικονομικού σχεδιασμού, που συχνά συνδέεται με κομμουνιστικά στοιχεία εντός καθεστώτων ισότητας, συμβάλλει στη μείωση του κατά κεφαλήν εισοδήματος, σε συνδυασμό με την επιβολή επιπλέον μισθών στους εργοδότες. Ο Bastian Herre του Our World Data έχει προτείνει μια κλίμακα ταξινόμησης εννέα επιπέδων ως εξής3:
- Σε κλειστές απολυταρχίες, οι πολίτες δεν έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν είτε τον διευθύνοντα σύμβουλο της κυβέρνησης είτε το νομοθετικό σώμα μέσω πολυκομματικών εκλογών (Κίνα, Σαουδική Αραβία και Βόρεια Αφρική).
- Στις εκλογικές αυτοκρατορίες, οι πολίτες έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν το ανώτατο εκτελεστικό και το νομοθετικό σώμα μέσω πολυκομματικών εκλογών, αλλά τους λείπουν κάποιες ελευθερίες, όπως οι ελευθερίες του συνεταιρίζεσθαι ή της έκφρασης, που καθιστούν τις εκλογές ουσιαστικές, ελεύθερες και δίκαιες (Τουρκία και υπόλοιπη Ασία και Αφρική).
- Στις εκλογικές δημοκρατίες, οι πολίτες έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν σε ουσιαστικές, ελεύθερες και δίκαιες και πολυκομματικές εκλογές (Νότια Αμερική και Μεξικό, Νότια Αφρική, πρώην κράτη της Σοβιετικής Ένωσης).
- Στις φιλελεύθερες δημοκρατίες, οι πολίτες έχουν περαιτέρω ατομικά και μειονοτικά δικαιώματα, είναι ίσοι ενώπιον του νόμου και οι ενέργειες της εκτελεστικής εξουσίας περιορίζονται από το νομοθετικό και τα δικαστήρια (Ηνωμένες Πολιτείες, Αυστραλία και το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας).
Το επίπεδο της Ελλάδας είναι ‘οκτώ’, σε σύγκριση με τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ‘εννέα’ άλλων. Η στατιστική ανάλυση δείχνει ότι, κάθε αύξηση σε ένα επίπεδο σε αυτήν την ταξινόμηση, αυξάνει το κατά κεφαλήν εισόδημα κατά 1.745 $.
Για λόγους σύγκρισης, εάν η Ελλάδα ήταν μια εκλογική απολυταρχία, παρόμοια με την Τουρκία και τη Σοβιετική Ένωση, το κατά κεφαλήν εισόδημά της θα μειωνόταν από 28.748,00 δολάρια σε 22.910,15 δολάρια. Το κόστος της δαιμονοποίησης του κέρδους λόγω της κομμουνιστικής συγκεντρωτικής επιρροής είναι τότε 5.837,85 $ κατά κεφαλήν. Διατηρώντας τις επιπλέον μηνιαίες πληρωμές ίσες ή σταθερές, εάν η Ελλάδα έπεφτε στο επίπεδο εκλογικής απολυταρχίας που χαρακτηρίζει τη Σοβιετική Ένωση, οι πολίτες της θα έχαναν το ένα πέμπτο του εισοδήματός τους.
2 Ο συγγραφέας μπορεί να διαθέσει στον αναγνώστη τα δεδομένα και τις μεθόδους που στηρίζουν αυτά τα αποτελέσματα κατόπιν αιτήματος.
