Στη χώρα μας ανέκαθεν οι κυβερνήσεις μεταχειρίζονταν το δημόσιο σαν πάρκινγκ των πελατών τους.
Από τη δεκαετία του ΄80 όμως περάσαμε στη φάση κατά την οποία ο παρασιτισμός υπό την θαλπωρή του δημοσίου μετατράπηκε σε σαφή πολιτική επιλογή και κινητροδοτείται με κάθε πρόσφορο μέσον.
Απόλυτα λογικές συνέπειες:
• ο γιγαντισμός του δημοσίου,
• η πολύ χαμηλή παραγωγικότητα και αποτελεσματικότητα του,
• καθώς και η υψηλότατη ζήτηση που απολαμβάνει ως υποψήφιος εργοδότης.
Το δημόσιο είναι ένας απολύτως “ασφαλής” εργασιακός προορισμός. Δεν κινδυνεύεις να απολυθείς ποτέ, ακόμη κι αν βλάψεις τον εργοδότη σου, ακόμα και αν κλέψεις, καταχραστείς δημόσιο χρήμα, ακόμα κα αν αρνηθείς να εργάζεσαι, δεν υλοποιείς τις υποχρεώσεις σου.
Δεν αξιολογεί, δεν ελέγχει, δεν απαιτεί.
Σε αντίθεση με τον ιδιωτικό τομέα, το δημόσιο είναι ο πλέον χαλαρός και γενναιόδωρος εργοδότης. Ανέχεται τα πάντα από τους εργαζομένους του ατιμώρητα. Τους προσφέρει πολύ καλύτερες αμοιβές και τους συνταξιοδοτεί με πολύ καλύτερους όρους σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα. Δεν απαιτεί ιδιαίτερες γνώσεις, ούτε ουσιαστικά προσόντα. Μόνο τυπικά, αυτά ακριβώς που παρέχει το άθλιο ελληνικό πανεπιστήμιο.
Ουδεμία λοιπόν έκπληξη δημιουργεί η είδηση του συνωστισμού κάθε φορά που προκηρύσσονται νέες θέσεις αργομισθίας. Σε αντίθεση με τις αγοραίες, όπου η ζήτηση δεν αντιστοιχίζεται με ανάλογη προσφορά.
