Εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα, η αφίσα αποτελεί μέλος του αστικού τοπίου και όχι μόνο.
Μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα οι αφίσες αποτελού σαν το μέσο διαφήμισης εμπορικών και καλλιτεχνικών προϊόντων, αλλά και προπαγάνδας – ενημέρωσης συνδικαλιστικών – κομματικών εκδηλώσεων, ιδιαίτερα στην προεκλογική περίοδο.
Από τις αρχές του 21ου αιώνα, με την ανακάλυψη του διαδικτύου και την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, ελπίζαμε ότι το φαινόμενο της αφισορύπανσης θα εξαφανιζόταν σταδιακά. Αντ’ αυτού και ιδιαίτερα με την έναρξη της οικονομικής κρίσης οι αφίσες όπως και τα γκράφιτι, εξαπλώθηκαν σαν την πανδημία σε ολόκληρες τις εκτάσεις των μικρών και μεγάλων πόλεων, εμπλουτίζοντας τους στόχους και το περιεχόμενό τους.
Οι αφίσες εξακολουθούν να υπάρχουν και οι παραβάτες δεν διώκονται παρά το γεγονός ότι η τοποθέτηση τους:
- είναι παράνομη,
- μολύνει το περιβάλλον με καταστροφικές συνέπειες (σκέπασμα των φρεατίων, σκουπίδια, καταστροφή της επιφάνειας που τοποθετείται),
- είναι αντιαισθητική και επικίνδυνη αφού προκαλεί απόσπαση προσοχής σε πεζούς και οχήματα ενώ συχνά καλύπτει σήματα της τροχαίας,
- αποτελεί, οικονομική και οργανωτική επιβάρυνση σε Δήμους, Περιφέρειες, Εφορείες Αρχαιοτήτων, αλλά και στον ιδιώτη καταστηματάρχη που καταστρέφει τη βιτρίνα του,
- αποτελεί εργαλείο προπαγάνδας και αθέμιτου ανταγωνισμού.
Οι Έλληνες έχουν συνηθίσει τόσο πολύ την ύπαρξή τους που έχουν συνδέσει σχεδόν το ελληνικό αστικό αλλά και το φυσικό τοπίο μαζί τους.
Πόσο όμως αυτό επηρεάζει την ψυχοσύνθεση του Έλληνα πολίτη;
Οι παραβάτες αδιαφορώντας για τους νόμους, που δεν εκτελούνται, εξευτελίζουν τους θεσμούς που δεν λειτουργούν και τις δημόσιες υπηρεσίες που δείχνουν ανίκανες να εξασφαλίσουν την κοινωνική δικαιοσύνη. Η αποδοχή αυτού του γεγονότος τοποθετεί τον πολίτη καθημερινά στη θέση του ηττημένου, παραδομένου σε μια μοιραία αδράνεια και ανοχή.
“Μια εικόνα χίλιες λέξεις” λένε. Κι έχουν δίκιο. Κανείς δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει την ψυχολογική πίεση που δέχεται υποσυνείδητα ο Έλληνας πολίτης. Ο ίδιος ο πολίτης δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει την ταραχή, την ένταση και την απόσπαση προσοχής που του προκαλεί η άτακτη τοποθέτηση των έντονων αφισών στους δημόσιους χώρους και πόσο αυτό επηρεάζει την αισθητική ανάπτυξη και την αντιληπτική ικανότητα των παιδιών του. Πώς είναι δυνατόν να εκπαιδεύσεις τα παιδιά να έχουν οικολογική συνείδηση και κοινωνική ευθύνη όταν βλέπουν τους παραβάτες καθημερινά να επιβάλλονται;
Έτσι η αφίσα λειτουργεί ως σύμβολο αποδόμησης της οργανωμένης, πολιτισμένης κοινωνίας. Εκπαιδεύει βιωματικά τις νέες γενιές να ζουν στην αναρχία, την ασυνέπεια και την ανομία. Τους εκπαιδεύει να δέχονται και να αποδέχονται το άδικο ως μια κατάσταση φυσιολογική και το θράσος ως τρόπο επιβίωσης.
Όλα τα παραπάνω θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη και από τους πολίτες και τις αρχές.
